علاقه‌ ی وی به هنر هفتم از دوران نوجوانی شروع شد. او بارها همچون نمایشگرهایی دوره گرد، تنها همراه با پروژکتورش به میان چادرنشین‌ها می‌رود و به این ترتیب سلیقه ‌ی عمومی مردم را کشف می‌کند.”گونای”، با قیافه ی یک روستایی معمولی و منش جوان‌های محله‌های زیبای استانبول، به وسیله ی قدرت بازی و شناختش ازعلایق مردم، خیلی زود با لقب (شاه زشت) در سینمای ترک مشهور می ‌شود.

دهه‌ی ۱۹۶۰ را”گونای”، برای تهیه ی فیلمهای مستند از تحولات اجتماعی ترکیه، پشت دوربین می‌گذراند. با(سئیت هان) (Seyyit Han ,۱۹۶۸) که یک داستان عشقی ناگوار کوردی است، موفقیت بسیاری به دست می‌آورد و پس از آن با “گرگ‌های گرسنه” (Aç Kurtlar (۱۹۶۹، عصر جدیدی را در سینمای ترکیه بوجود آورد. اما در واقع فیلم “امید”

(Umut ,۱۹۷۰) بود که”گونای”را به سینماگران اروپایی می‌شناساند.

اثرات اجتماعی موفقیت ‌آمیز فیلم‌هایی که”گونای” در آنها بعنوان فیلمنامه نویس، بازیگر و کارگردان ظاهر می‌شود، به دلیل حمایت ملت کورد و دانشجویان، قدرتهای ترک را در آن زمان نگران می کرد. به همین دلیل”گونای” پس از کودتای نظامی

۱۹۷۰، به اتهام تبلیغ نظامهای اشتراکی و انفصالی(کمونیسم و سپاراتیسم) به دوازده سال زندان محکوم می شود.

وی در زندان نیز به نوشتن فیلمنامه هایش ادامه می دهد. (رمهLe Troupeau) و (یول Yol) شاهکارهای پس از زندان وی هستند که نگاهی شکسپیری بر ظلم نظام سیاسی، کهنه گرایی اجتماعی و وضعیت زنان کورد و ترک دارند.

“گونای” از سال ۱۹۸۰ به خاطر نوشته‌ها و فیلمهایش به بیش از صدسال زندان محکوم شد و برای اولین بار در زندگی هنری‌اش دچار ممنوعیت کار سینمایی می شود. حکومت ترکیه  کپی فیلمهایش را ممنوع می‌کند و آنها را از بین می‌ برد. همچنین ارتباط‌ش را با دنیای خارج از زندان قطع می ‌کنند. اما “گونای” پس از چندین ‌بار تلاش پی درپی بالاخره موفق می‌شود تا در پاییز۱۹۸۱ از راه دریا به فرانسه فرار کند و درآنجا پناهنده شود. در بهار۱۹۸۲فیلم(یول) در جشنواره ی(کن) اکران می ‌شود و(نخل طلایی) این جشنواره را با فیلمی از”کوستا گاوراس”(Costa Gavras) شریک می‌شود.

“ییلماز گونی” سرانجام در سپتامبر ۱۹۸۴ میلادی در پاریس در سن ۴۷ سالگی و در اوج شهرت خود، بر اثر بیماری سرطان در گذشت. یک روزنامه‌ی ترکیه درگذشت وی را چنین اعلام می کند: (فیلم تمام شد!).

یلماز آثار متعدد و ارزشمندی از خود برجای گذاشت که از این میان آنها میتوان به موارد زیر اشاره نمود:

۱۹۸۳ دیوار (Duvar)

۱۹۸۲ راه (Yol)

۱۹۷۸ رمه (Sürü)

۱۹۷۴ رفیق (Arkadaş)

۱۹۷۴ بیچاره ها/بدبخت ها (Zavallılar)

۱۹۷۳ بابا (Baba)

۱۹۷۱ مرثیه (Ağıt)

۱۹۷۱ ناامیدها (Umutsuzlar)

۱۹۷۱ درد (Acı)

۱۹۷۱ اختلاس کنندگان (Vurguncular)

۱۹۷۱ عبرت (İbret)

۱۹۷۱ فراری‌ها(Kaçaklar)

۱۹۷۱ فردا آخرین روز است(Yarın Son Gündür)

۱۹۷۰ هدف زنده (Canlı Hedef)

۱۹۷۰ امید (Umut)

۱۹۷۰ عثمان، سرباز پیاده (Piyade Osman)

۱۹۷۰ هفت شرور (Yedi Belalılar)

۱۹۶۹ گرگهای گرسنه (Aç Kurtlar)

۱۹۶۹ یک مرد زشت (Bir Çirkin Adam)

۱۹۶۸ پیره نوری (Pire Nuri)

۱۹۶۸ سیدخان: عروس خاک (Seyyit Han: Toprağın Gelini)

۱۹۶۷ گلوله به من اثر نمی‌کند (Bana Kurşun İşlemez)

۱۹۶۷ اسم من کریم (Benim Adım Kerim)

۱۹۶۶ اسب، زن، اسلحه (At Avrat Silah)